– Co ty robisz?
– Piję.
– Dlaczego pijesz?
– Aby zapomnieć.
– O czym zapomnieć?
– Aby zapomnieć, że się wstydzę.
– Czego się wstydzisz?
– Wstydzę się, że piję.
Tak problem uzależnienia uchwycił autor „Małego Księcia”, Antoine de Saint-Exupery. Cóż za straszne uwikłanie, jaka beznadzieja przemawia przez tego spętanego człowieka, nieprawdaż? On już tak naprawdę nie wie, czemu pije. Tak głęboko tkwi w uzależnieniu, że widzi w nim zarówno przyczynę, jak i skutek: wstyd powoduje picie, picie wywołuje wstyd, i tak w koło. To powoduje w nim rezygnację, poddanie się faktom dlań oczywistym. Tak też postrzega go znaczna część społeczeństwa: „Koniec z nim! Jest stracony!”…
Ale nam nie wolno tak patrzeć, ani myśleć. Bo tam, gdzie społeczeństwo nie widzi już przyszłości ani nadziei, my – chrześcijanie – powołani jesteśmy do głoszenia mocy Jezusa, który przez swoje zmartwychwstanie pozwala każdemu z nas mieć przeświadczenie, że każdy krzyż się kończy, więc i to, co nas gnębi, też się skończy…\
To jest wspaniała nowina, to NOWA NADZIEJA, którą nasz Pan daje każdemu, aby powstał i szedł za Nim, i w Nim żył – „Tak więc, jeśli ktoś jest w Chrystusie, nowym jest stworzeniem; stare przeminęło, oto wszystko stało się nowe” (2 Kor.5:17). Tak można pokrótce ująć przesłanki, dla których powołana została nasza misja.
Każdego z nas wyróżniają różne indywidualne cechy osobowości i charakteru, o wiele bardziej istotne jest jednak to, co nasz łączy… Łączy nas potrzeba łaski Pana, by móc wypełnić Jego wolę i uczestniczyć w wyzwoleniu jak największej liczby uzależnionych, wyzwoleniu które niesie Jego miłość i moc. Łączy nas wspólne pragnienie, jakim jest „móc dotknąć innych dotknięciem Jezusa”… Łączy nas wspólne przekonanie o potrzebie realizacji posłannictwa Chrystusa, wskazującego, że w niebie większa jest radość z jednego nawróconego niż z dziewięćdziesięciu dziewięciu, których nawracać nie trzeba – „Któż z was, gdy ma sto owiec, a zagubi jedną z nich, nie pozostawia dziewięćdziesięciu dziewięciu na pustkowiu i nie idzie za zgubioną, aż ją odnajdzie? A odnalazłszy, kładzie ją na ramiona swoje raduje się” (Łuk.15:4-5). Dlatego każdego potrzebującego pomocy staramy się traktować się jako kogoś naprawdę ważnego, bo on jest po prostu cenny w oczach Boga. W tych wspólnych dążeniach, łączy nas, rzecz jasna, wspólna praca.
Zachęcamy wszystkich, którzy doświadczają problemów uzależnień (osobiście bądź przez kogoś z bliskich) do udziału w naszych spotkaniach. Pamiętajcie, że zawsze jest nadzieja. By z niej skorzystać, trzeba po prostu przyjść do Jezusa i pozwolić Mu się uzdrowić. Pan zawsze daje nadzieję. To On powiedział ustami proroka Joela: „Wynagrodzę wam szkody lat, których plony pożarła szarańcza” (Joel 2:25). Czyż to nie jest wspaniała obietnica! Podobnie, jak ta, która zawarta jest 1 Liście Piotra: „A Bóg wszelkiej łaski, Ten, który w Chrystusie powołał was do swojej wiecznej chwały (…) sam was udoskonali, utwierdzi, umocni i postawi na twardym gruncie” (1 P 5:10).
Na czym dokładnie polega nasza praca?
W każdy wtorek w godz. 18:oo-20:oo przeprowadzamy spotkania Grupy Wsparcia, stanowiące punkt odniesienia dla osób przeżywających podobne problemy i poszukujących bliższych relacji z Bogiem. Możliwość podzielenia się własnymi doświadczeniami, wsłuchanie się w doświadczenie innych i życzliwa atmosfera, wszystko to pomaga odzyskać nadzieję, że jeszcze nie wszystko stracone, stwarza szansę odkrycia właściwej drogi i ponownego odrodzenia w Chrystusie. Kierownikiem grupy jest Adam Piechula.
Chrześcijańska Misja Pomocy Ludziom Uzależnionym „Nowa Nadzieja” jest jednostką organizacyjną Kościoła Zielonoświątkowego w RP prowadzącą działalność pożytku publicznego w rozumieniu Ustawy z dnia 24 kwietnia 2003 r. o działalności pożytku publicznego i wolontariacie. Misja posiada osobowość prawną i działa w oparciu o Ustawę z dnia 20 lutego 1997 r. o stosunku Państwa do Kościoła Zielonoświątkowego w Rzeczypospolitej Polskiej raz Statut Misji zatwierdzony przez władze Kościoła. Celem statutowej działalności Misji jest niesienie pomocy socjalnej, terapeutycznej i duchowej osobom uzależnionym i ich rodzinom. Misja działa na terenie całej Polski, prowadząc m.in. ośrodek odwykowy dla osób uzależnionych w Janowicach Wielkich oraz tworząc oddziały na terenie całego kraju. Zaczęło się od spontanicznej działalności wśród osób uzależnionych, prowadzonej od 1985r. przez zbór Betel w Ustroniu. Podobnej działalności podjęły się inne kościoły, aż wreszcie w 1987 r. Naczelna Rada Kościoła powołała „Misję wśród osób uzależnionych – Nowa Nadzieja”, której pierwszym dyrektorem został w 1988 r. prezbiter Jan Węgrowski. Obecnie, od 2001 r., funkcję dyrektora misji pełni Piotr Karaś.